Udajemy, że nie mamy przewodnika

Po doświadczeniu z Esfahanu staramy się nie zaglądać do przewodnika. Korzystamy z mapy i GPS-a, wyszukujemy informacje w internecie, ale nie mamy w głowie Shirazu poukładanego od A do Z na dwóch stronach. Trochę się oszukujemy, gdy "idziemy na spacer w nieznane" i "odkrywamy" takie genialne miejsce jak relikwia i grobowiec Shah-e-Cheragh. Ogromny dziedziniec okalany pięknymi fasadami, tonący w wyjątkowym wieczornym oświetleniu. Wnętrze wyłożone lustrzaną mozaiką - spotykaną tylko w Iranie. Czuję się, jakbym dowiadywała się nieznanych nikomu tajemnic - a to tylko dlatego, że nie mam w głowie słów, jakimi opisano to miejsce w przewodniku, który "opuszczoną planetę" zaludnił setkami turystów poszukujących łatwej drogi do odkrycia skarbów.

Jeśli mamy jakiś styl podróżowania, to jednym z jego wyznaczników jest znajdowanie wszelkich możliwych parków i spędzanie w nich czasu na czytaniu książek (o Iranie, o Rosharze ;)) i przyglądaniu się zachodzącym w tych przestrzeniach interakcjom społecznym. W Szirazie znaleźliśmy do tego celu świetny punkt - w okolicach grobowca Hafeza. To kolejne, prawie pielgrzymkowe miejsce, owiane aurą sufizmu, które odwiedzamy w trakcie tej podróży.

Klimat jest tutaj jednak dużo mniej mistyczny, niż np. w Konii, tak jak i poezja Hafeza jest czymś na pograniczu głębokich rozważań o boskości i bardzo ziemskich (choć nie przyziemnych) wyznań miłosnych.

p.s. Tutaj znalazłam wybór wierszy Hafeza http://www.literaturaperska.com/hafez/ohafezie.html tak, by się zadumać i szukać tej dwoistości w jego poezji :)