Jedną z piękniejszych rzeczy, które pozostały w schedzie po szachu, jest pomnik obecnie nazwany Azadi - Wolność. Gdy patrzę na niego nie mogę uwierzyć, że został wybudowany na początku lat 70. Ogromna bryła zaprojektowana z rozmachem i polotem. Geometryczne kształty łączą w jednym artefakcie stylistykę tradycyjną ze współczesną.
Wokół pomnika jest duża stacja przesiadkowa metra i autobusów. Jest też rondo, prawie zawsze zakorkowane - przez okolicę przewijają się codziennie tysiące osób i mają czas, by zadumać się nad tym, jakiego rodzaju wolność w Iranie wychwala ten pomnik.
Gdy chce się dojść bezpośrednio pod Azadi i spędzić chwilę w otoczeniu "Wolności" trzeba przebić się przez ruch uliczny. Następnie należy znaleźć wejście, Azadi otacza bowiem mur wysoki na ok. 1,5 metra. Żadnej drogi na skróty. Idziesz więc chodnikiem, obchodząc dookoła cały plac i masz czas, by patrzeć z oddali na swój cel. Masz też czas, by zacząć się niecierpliwić, kiedy w końcu tam dojdziesz. Czy to świadomy zabieg architektoniczno-symboliczny?
Obecnie Azadi jest w remoncie. Umiejscowiony na szczycie pomnika taras widokowy jest niedostępny. Będzie dostępny. W przyszłości. Kiedyś będzie pięknie, będzie wspaniale.
Bezpośrednio pod pomnik można podejść tylko z jednej strony. Gdy stoję u stóp i patrzę w górę czuję zawrót głowy. Gdy patrzyłam z oddali bryła wydawała się zrozumiała, do ogarnięcia. Gdy jestem blisko krzywe linie zaczynają układać się w najbardziej nieoczekiwane kształty. Widzę orła. Widzę górę. Widzę ramiona, które chcą mnie objąć. Nie wiem, co widzę, ale to jest to!
Symboliczne rozumienie świata utrzymuje mi się jeszcze przez chwilę. Z Azadi jest w Iranie tak samo jak z VPN-em. Teoretycznie wiem, jak uzyskać dostęp do blogspota i facebooka. Potrzebuję nakładki na przeglądarkę. Jest na wyciągnięcie ręki, mogę wyliczyć nazwy różnych nakładek - BrowSec, ZenMate, Hola. Gdy jednak je instaluję nic nie działa, albo działa przez chwilę a potem tak się wszystko psuje, że muszę instalować nową przeglądarkę, by móc wejść na zwykłą wikipedię. Skutecznie uniemożliwia mi to aktualizowanie bloga na bieżąco. Wiem, że to się zmieni, pewnego ranka naprawdę zadziała i będę miała nieograniczony dostęp do internetu. Póki co niecierpliwię się i irytuje mnie świadomość, że "to" tam jest, ale nie mogę "tam" być.
W Teheranie jeszcze jedno miejsce mieliśmy okazję odwiedzić, w którym symbolicznie ograniczono wolność. Muzeum Sztuki Współczesnej. Ponoć zbiory mają równowartość 2 miliardów dolarów. Znajduje się w nich Picasso..... Prawie wszystkie wylądowały w sejfie. W części dostępnej dla zwiedzających zaprezentowany jest jeden Magrit. Reszta to świetne obrazy malarzy irańskich. Dlaczego Magrit?
Wokół pomnika jest duża stacja przesiadkowa metra i autobusów. Jest też rondo, prawie zawsze zakorkowane - przez okolicę przewijają się codziennie tysiące osób i mają czas, by zadumać się nad tym, jakiego rodzaju wolność w Iranie wychwala ten pomnik.
Gdy chce się dojść bezpośrednio pod Azadi i spędzić chwilę w otoczeniu "Wolności" trzeba przebić się przez ruch uliczny. Następnie należy znaleźć wejście, Azadi otacza bowiem mur wysoki na ok. 1,5 metra. Żadnej drogi na skróty. Idziesz więc chodnikiem, obchodząc dookoła cały plac i masz czas, by patrzeć z oddali na swój cel. Masz też czas, by zacząć się niecierpliwić, kiedy w końcu tam dojdziesz. Czy to świadomy zabieg architektoniczno-symboliczny?
Obecnie Azadi jest w remoncie. Umiejscowiony na szczycie pomnika taras widokowy jest niedostępny. Będzie dostępny. W przyszłości. Kiedyś będzie pięknie, będzie wspaniale.
Bezpośrednio pod pomnik można podejść tylko z jednej strony. Gdy stoję u stóp i patrzę w górę czuję zawrót głowy. Gdy patrzyłam z oddali bryła wydawała się zrozumiała, do ogarnięcia. Gdy jestem blisko krzywe linie zaczynają układać się w najbardziej nieoczekiwane kształty. Widzę orła. Widzę górę. Widzę ramiona, które chcą mnie objąć. Nie wiem, co widzę, ale to jest to!
W Teheranie jeszcze jedno miejsce mieliśmy okazję odwiedzić, w którym symbolicznie ograniczono wolność. Muzeum Sztuki Współczesnej. Ponoć zbiory mają równowartość 2 miliardów dolarów. Znajduje się w nich Picasso..... Prawie wszystkie wylądowały w sejfie. W części dostępnej dla zwiedzających zaprezentowany jest jeden Magrit. Reszta to świetne obrazy malarzy irańskich. Dlaczego Magrit?
 |
| ...dlaczego Magrit? |
 |
| Nad cala wystawa goruja dwa porterty Najwyzszych Wladcow Iranu - po to bysmy nawet tu nie zapomnieli, gdzie jestesmy. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz